Gena Heraty is verantwoordelijk voor kinderen en jonge volwassenen met een handicap in Haïti. Ze komt oorspronkelijk uit Ierland en woont sinds haar vrijwilligerswerk voor NPH in 1993 in het land.
In 2019 werd Gena door het Ierse Rode Kruis erkend voor haar inzet voor kwetsbare kinderen met een handicap in Haïti en hun families, die vaak in nood verkeren door de handicaps van hun kinderen en het gebrek aan geschikte voorzieningen in het land. Ze kreeg ook de Oireachtas Human Dignity Award in 2020, voor haar leven gewijd aan de menselijke waardigheid van kinderen in Haïti.
Ze geeft een aangrijpend verslag van de situatie daar.
“Haïti tegenwoordig.
Het is tegenwoordig moeilijk om over Haïti te schrijven.
Het is moeilijk om deze verhalen te vertellen – het zijn harde verhalen, angstaanjagende verhalen.
Verhalen van verbrande lichamen – lichamen van mannen en vrouwen zoals jij en ik.
Mannen en vrouwen die hun gang gaan, niemand lastig vallen, ’s morgens op een bus stappen en in die bus levend verbrand worden.
Waarom was dit?
Wie weet het?
Verkeerde plaats, verkeerde tijd?
Een bendeleider die de bevolking terreur toebrengt?
Het is moeilijk te praten over de moeder van drie kinderen, die vorige week naar de markt ging en op weg naar huis werd vermoord. Ze zat in de Tap Tap (lokaal vervoer), de bandieten hielden haar tegen. Ze beroofden de passagiers, vertrapten de groenten die ze mee naar huis namen. Deze moeder van drie had een zak rijst.
Ze openden hem, maakten hem leeg en vertrapten hem.
Ze riep: “O Jezus, ik heb drie kinderen, wat zal ik ze te eten geven?
Ze schoten haar neer.
Het is moeilijk om te praten over de schoolkinderen die op school een helm dragen, een helm dragen in het klaslokaal, in de hoop zich te beschermen tegen verdwaalde kogels.
Het is moeilijk om te praten over de leraar die in de nek werd geschoten terwijl hij les gaf in het klaslokaal.
Moeilijk om te praten over de kleine kinderen die op de grond onder de schoolbanken liggen, terwijl overal om hen heen massale schoten te horen zijn.
Niet gemakkelijk om te praten over alle kinderen die niet naar school kunnen omdat het te gevaarlijk voor hen is om de weg op te gaan.
In de eerste twee weken van maart zijn volgens de VN minstens 277 mensen gedood en 101 ontvoeringen gemeld.
Sinds januari hebben VN-medewerkers 531 moorden geteld. U kunt er zeker van zijn dat de echte aantallen nog hoger liggen. Ze zeggen dat veel van deze schietpartijen willekeurig waren, waarbij sluipschutters op mensenmassa’s schoten.
Het is hartverscheurend om met medewerkers te praten die geen idee hebben wat ze moeten doen.
Ze zijn omringd door bandieten en geweervuur.
Ze zijn gevangenen in hun eigen huis.
Eén dame werd in augustus gedwongen haar huis te verlaten.
In september huurde ze een huis en nu zeven maanden later moet ze opnieuw verhuizen omdat ze opnieuw omringd is door geweervuur en bendes.
Een ander vroeg me gisteren om een matras – als je je huis verlaat kun je geen spullen meenemen – alleen een paar dingen. Zij en haar zoon verblijven bij een vriend.
De kans is groot dat zodra je je huis verlaat, de bandieten komen en alles stelen.
Dat is wat er gebeurd is met twee van onze medewerkers. Alles is meegenomen. 30 jaar hard werken, alles is weg.
Drie van onze leraren werden aangevallen op weg naar hun werk.
Drie dappere vrouwen.
Ik word zo boos als ik het lijden zie.
Als ik mensen hun huizen zie ontvluchten.
Als ik de video’s zie van huizen die tot de grond toe worden afgebrand.
Boos als ik zie hoe goede mensen in angst leven.
Boos als elk gesprek gaat over wie er is ontvoerd en wie er is vermoord.
Boos als bendes video’s posten van hun massale aanvalswapens,
als ze video’s sturen van zichzelf terwijl ze hun slachtoffers vermoorden of verkrachten.
Video’s waarin ze de politie bespotten omdat ze proberen orde en gezag te handhaven.
Video’s waarop ze enorme sommen geld tellen – geld van ontvoeringen.
Een goede vriendin van ons werd op 2 februari ontvoerd.
We moeten aannemen dat ze dood is, want we hebben geen nieuws van haar.
Veel ontvoerden worden mishandeld.
Anderen niet.
Allen zijn getraumatiseerd.
Hoe kan het ook anders?
Het is moeilijk om deze dagen over Haïti te schrijven.
We hopen op betere tijden.
We doen wat we kunnen om er te zijn voor degenen die we ontmoeten
en we doen ons best om al onze programma’s gaande te houden.
Het gaat goed met de kinderen en jongeren en zij geven ons kracht om elke dag aan te kunnen.
Zijzelf, die zoveel geleden hebben in hun jonge leven, zijn nog steeds heel gul met glimlachen en knuffels.
We zien hoe ze nieuwe vaardigheden leren – zoals eten geven, aankleden, uitkleden, eten koken – kostbare momenten voor hen en voor ons.
Het voedt onze ziel.
Het is moeilijk om deze dagen over Haïti te schrijven.
In sommige opzichten zou het erger zijn om niet te schrijven.”
