Ondanks de goedkeuring in 1989 door de Verenigde Naties van het Internationaal Verdrag inzake de rechten van het kind, worden deze rechten in vele landen niet geëerbiedigd. En straatkinderen lopen de meeste kans dat hun rechten worden geschonden. Volgens UNICEF leven ongeveer 120 miljoen kinderen in de wereld op straat, waarvan 60 miljoen in Zuid-Amerika.
Wie zijn deze straatkinderen?
60 miljoen kinderen leven in extreme armoede in Latijns-Amerika. Deze kinderen leven op het vuilnisbelt, in stations of onder bruggen in grote steden. Zonder enige vorm van bescherming en basisonderwijs is de toekomst van straatkinderen uitzichtloos en is hun levenskwaliteit slecht. Zij hebben vaak meervoudige trauma’s en hun toekomstperspectief is een leven in armoede.
Waarom leven deze kinderen op straat?
Het fenomeen van straatkinderen heeft vele oorzaken. De combinatie van zowel familiale, economische, sociale als politieke factoren speelt een belangrijke rol in hun situatie. Het is vaak heel moeilijk om slechts één specifieke oorzaak aan te duiden: zij zijn specifiek voor elk kind en kunnen met de tijd veranderen. Armoede speelt echter een belangrijke rol. Sociale factoren zoals familie, mishandeling of verwaarlozing thuis of in de gemeenschap liggen ook vaak aan de basis van hun vertrek naar de straat. Andere aanleiding zijn natuurrampen, oorlogen, enz.
Een kwetsbare situatie voor straatkinderen
Straatkinderen bevinden zich in een kwetsbare situatie omdat er geen volwassene is die voor hen zorgt, zij geen adequaat onderdak hebben of bij de geboorte niet zijn geregistreerd. Zij leven in een omgeving die over het algemeen als gevaarlijk wordt omschreven. Zij worden blootgesteld aan een groot aantal risico’s: drugs, seksueel en/of lichamelijk misbruik, uitbuiting, bendelidmaatschap, honger, ziekte en een afnemende geestelijke gezondheid. Naast de stigmatisering en sociale uitsluiting waarmee zij worden geconfronteerd, hebben zij vaak te maken met een discriminerend rechtssysteem dat misbruik maakt van hun kwetsbaarheid om hen te criminaliseren. Aldus worden veel van de rechten van straatkinderen geschonden.
“De Staten die partij zijn, erkennen het recht van ieder kind op een levensstandaard die toereikend is voor de lichamelijke, geestelijke, intellectuele, zedelijke en maatschappelijke ontwikkeling van het kind.”
Artikel 27 van het Internationaal Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van het kind
Kinderbescherming bij Onze Kleine Weeskinderen
Net zoals in een familie geven wij de meest kwetsbare kinderen een warme en veilige thuis. We bieden hen medische zorg, gezonde voeding en kwalitatief onderwijs, zowel in onze kinderdorpen als in de arme gemeenschappen.
Jongens en meisjes groeien veilig op in onze kinderdorpen. Ze weten dat ze er niet weggestuurd worden, noch gescheiden worden van hun broers en zussen. Wij zijn ervan overtuigd dat liefde en veiligheid onze kinderen de mogelijkheid bieden om zich voor te bereiden op de wereld van morgen.
Zie hier wat onze kinderen te zeggen hebben op de internationale dag van de rechten van het kind:
Van de straat naar een liefdevolle thuis: dat is het geluk van Manuel
Het verhaal van Manuel is helaas niet zo anders dan dat van de vele kinderen die in de grote steden van Midden- en Zuid-Amerika wonen.
Manuel heeft vijf broers en zussen. Hij was 8 jaar oud toen hij en zijn oudere broer Gabriel op straat werden gezet. Ze werden beiden door hun stiefvader het huis uitgezet zodat er minder monden gevoed moesten worden. Hij vond dat ze oud genoeg waren om voor zichzelf te zorgen. Manuel komt uit een zeer arm gezin dat in één van de sloppenwijk van San Pedro Sula (Honduras) woont. Dit is de dodelijkste stad ter wereld.
Na een paar moeilijke maanden op straat, werd Manuel door de politie gevonden in een gevaarlijke buurt van de stad. Manuel werd in een publiek opvangcentrum geplaatst, dat sterk op een gevangenis leek. Toen de staat in 2015 besloot om al haar weeshuizen en opvangcentra te sluiten en de kinderen aan meer geschikte partners toe te vertrouwen, kwam Manuel in ons kinderdorp in Honduras wonen.
Hij was gelukkig in onze kinderdorp, maar zijn hart bloedde nog steeds voor zijn andere broers en zussen. Daarom heeft Onze Kleine Weeskinderen er alles aan gedaan om via ons ‘one family’ programma, Manuel te verenigen met zijn broertjes en zussen. Nu woont hij met een familielid in het noorden van het land en ontvangt een studiebeurs van ons zodat hij zijn school kan afmaken.
Leven bij Onze Kleine Weeskinderen is het recht hebben om kind te zijn!
In onze kinderdorp heeft Manuel een veilige, zorgzame, liefdevolle, en luisterende omgeving gevonden. Sinds zijn aankomst heeft hij toegang gehad tot alles wat hij nodig had voor zijn groei en ontwikkeling: onderwijs en het recht op een familie. Onze Kleine Weeskinderen wilt dus de meest elementaire rechten van Manuel en van ieder kind opeisen.
