Zoals u misschien al heeft gelezen, is Latijns-Amerika nu het epicentrum van de COVID-19 gezondheidscrisis.

In de landen waar NPH actief is, worden in Peru en Mexico het hoogste aantal gevallen per week gemeld. In Guatemala en Bolivia is er wekelijks een aanzienlijke toename van nieuwe gevallen.

We kregen vandaag het bericht dat in de meeste gemeenschappen in de omgeving van onze kinderdorpen nu ook mensen die positief testen op het coronavirus.

We kunnen met een gerust hart zeggen dat we tot nu toe geen grote uitbraken kennen in onze kinderdorpen en dat de veiligheidsprotocollen en inperkingsmechanismen nog steeds van kracht zijn.

Zo konden we eventuele uitbraken snel onder controle krijgen. Nochtans is NPH niet immuun tegen het virus en hebben we nu ook in onze kinderdorpen 3 positieve gevallen bij het personeel. Zij krijgen de gepaste behandeling van onze lokale medische diensten en de gezondheidsdeskundigen.

Het getroffen personeel stelt het momenteel gelukkig goed en zullen het virus overwinnen zonder verdere complicaties.

De lokale gezondheidsteams binnen onze kinderdorpen blijven waakzaam: de temperaturen van de kinderen worden elke dag gemeten, symptomatische gevallen worden elke dag onderzocht, er wordt afstand gehouden van elkaar, het personeel draagt maskers en er worden quarantainemaatregelen toegepast opdat het virus geen verdere schade toebrengt aan de kinderen en het personeel in onze kinderdorpen.

In alle kinderdorpen worden specifieke plaatsen voorzien voor de isolatie en behandeling van patiënten met een lichte of vermoedelijke symptomen. De kinderdorpen hebben ook actieplannen ontwikkeld om zich voor te bereiden voor verschillende mogelijke scenario’s.

Het personeel in de kinderdorpen heeft toegegeven dat er momenteel sprake is van collectieve uitputting. Elke dag luisteren ze naar berichten over ziekenhuizen die bezwijken en het hoge aantal overlijdens. We willen daarmee benadrukken dat onze regio kwetsbaarder is dan ooit.

Het is daarom van levensbelang dat ons medisch personeel alles doet wat kan om zowel onze kinderen als ons personeel veilig te stellen en dat ze daarvoor de nodige middelen krijgen.  

Daarom doe ik vandaag beroep op uw solidariteit. Uw gift is nu meer dan ooit noodzakelijk om onze missie voort te zetten en onze kinderen te beschermen.

Alstublieft, maak de bijdrage van uw keuze vandaag nog over.

doe nu een gift

De laatste weken werd de wereld op zijn kop gezet door de pandemie. Ondanks die chaos, hebben we vele vormen van solidariteit zien ontstaan.

Zoals we u recent hebben geïnformeerd, heeft onze organisatie belangrijke maatregelen genomen tegen het coronavirus in de kinderdorpen. We kunnen u met opluchting meedelen dat tot op heden, geen gevallen werden ontdekt.

Wij worden nochtans met enorme problemen geconfronteerd. Niet alleen in onze 11 kinderdorpen, maar ook in onze gemeenschapsprogramma’s. Gezien de huidige situatie is uw hulp meer dan ooit dringend en van levensbelang in deze al verzwakte landen. De gevolgen van de lockdown zijn aanzienlijk in België. U moet weten dat ze daar rampzalig zijn.

De voedselprijzen zijn omhooggeschoten. De meeste mensen in deze landen eten naargelang van wat ze die dag hebben verdiend. Ze hebben dus niet genoeg geld om eten te kopen als ze niet werken. Bovendien is de sluiting van scholen een ramp voor de armste gezinnen: zo veel kinderen krijgen nu geen middagmaaltijd meer, vaak hun enige maaltijd van de dag. Velen lijden daardoor aan ondervoeding. U kan zich dan ook inbeelden dat wij dat niet kunnen laten gebeuren.

Daarom steken wij de handen uit de mouwen en delen we onder andere in Guatemala en El Salvador voedsel uit aan de arme gemeenschappen rondom de kinderdorpen.

Astrid, onze vrijwilliger in Honduras, moest door de pandemie terugkeren naar België.

Ze deelt haar zorgen met ons:

Hoe lang zullen deze voorraden strekken? Wat als er een zeer droge zomer aankomt? Wat als de chauffeurs die eten brengen op termijn nergens nog iets kunnen vinden? Ik ben bang voor wat er zal gebeuren in Latijns-Amerika en Haïti. Ik voel hier in België veel solidariteit en aandacht voor het welzijn van elkaar. In Honduras is dit in de huidige situatie niet mogelijk. Met een gezondheidssysteem dat al lang voor de crisis in elkaar stortte, kunnen ze dit virus niet onder controle houden. Vooral de armen, en dus de meerderheid, zullen het enorm moeilijk krijgen en zwaar lijden. Het doet me erg veel pijn om te zien hoe het daar gaat en nog meer als ik aan de toekomst denk.

Is dat niet hartverscheurend? De lokale bevolking rekent op onze klinieken op het vlak van medische zorg en transport van patiënten voor medische noodgevallen. Maar onze zorginstellingen hebben niet voldoende beschermingsmiddelen om met een dergelijke crisis om te gaan.

En toch moeten we in staat zijn de nodige basiszorg te verlenen aan milde coronagevallen. We moeten patiënten in ernstige of kritieke staat naar ziekenhuizen kunnen doorverwijzen. Er staan levens op het spel, zoals dat van de Dormond.

“Dormond is 20 jaar oud en vreselijk ziek. Hij werd positief getest voor het coronavirus. Dat weet hij. Elke keer als iemand in zijn buurt komt, haast hij zich om zijn masker aan te doen zodat we niet besmet worden, ook al verstikt het hem. Dormond is er erg slecht aan toe en hij vraagt mij om de kwade geesten, die hem het leven willen ontnemen, te verjagen. Ondertussen doen we alles wat we kunnen om hem te genezen met de weinige middelen die we hebben. Elke minuut telt …,” Rick Frechette, priester en dokter in ons St Damien-kinderziekenhuis in Haïti.

Het is niet gemakkelijk om thuis te blijven. Het is niet gemakkelijk om zich aan te passen aan de tekorten in de winkels. Maar denk aan degenen die geen huis hebben, die niet genoeg te eten hebben en die geen medische behandeling kunnen krijgen omdat ze het zich gewoon niet kunnen veroorloven …

We hebben uw hulp dringend nodig, zodat we de crisis die onze kinderdorpen en de arme gemeenschappen bedreigt, het hoofd kunnen bieden.

Doe vandaag nog een gift a.u.b. Help ons om voor de meest kwetsbaren te zorgen.

doneer

In deze moeilijke tijden doet ons klein team er alles aan om de essentie van haar activiteiten te waarborgen

In deze moeilijke tijden doet ons klein team er alles aan om de essentie van haar activiteiten te waarborgen en de kinderen en families in Latijns-Amerika en Haïti te helpen. Daar woedt het virus ondertussen ook en wachten de mensen met een bang hart op de verdere ontwikkelingen…

We staan voor een aantal enorme uitdagingen. We moeten doorgaan met ons alledaagse werk en zorg bieden aan de kinderen die onder onze hoede zijn. Het zijn onze kinderen. Ze hebben niemand anders. In de meeste landen in Latijns-Amerika zijn niet meer dan 100 bedden op de intensieve zorgen beschikbaar. Daarom is voorlichting om de verspreiding van het virus tegen te gaan, de sleutel om de crisis te doorstaan. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor al onze medewerkers.

Onze partnerorganisatie, NPH, heeft alvast de nodige voorzorgen genomen in de kinderdorpen om een uitbraak te voorkomen. De kinderen wassen zeer regelmatig hun handen en bewaren afstand. We proberen ook de stroom van voedsel en medicijnen voor onze projecten te garanderen. Denk aan alle materialen zoals thermometers, mondmaskers, handschoenen etc. voor ons St. Damien kinderziekenhuis in Haïti, waar ieder jaar meer dan 90.000 kinderen afhankelijk zijn van onze zorg.

Bovendien hebben de meeste regeringen in de regio besloten de scholen te sluiten om het aantal besmettingen zoveel mogelijk te beperken. Maar dit betekent dat miljoenen kinderen risico’s lopen, omdat de lunch die ze op school krijgen vaak de enige maaltijd is die ze de hele dag krijgen. Een regelrechte ramp. Wij willen via onze programma’s mee helpen.*

Het virus zorgt voor grote moeilijkheden, waar ook ter wereld, maar de kwetsbare medische zorg in Latijns- Amerika en Haïti zorgt voor extra uitdagingen. De toekomst van onze kinderen hangt af van de vrijgevigheid van mensen zoals u. Via onze programma’s willen we de gezinnen uit de arme gemeenschappen helpen. Daarom hebben we uw hulp hard nodig!

Help mee om het virus buiten de deur van onze programma’s te houden en zorg ervoor dat we ons werk zo veel mogelijk kunnen voortzetten, dankzij uw gift a.u.b.!

DANK U!

*Voor meer informatie kan u terecht op: Mondiaal Nieuws

De nationaal directeur van het kinderdorp in Honduras, Stephen O’Mahony, deelt de moeilijke beslissingen die hij en zijn team hebben genomen toen de coronaviruspandemie Honduras binnenkwam.

Te midden van chaos, paniek en onzekerheid leer je vaak veel over mensen.

In de afgelopen weken, die als maanden hebben gevoeld, werd onze wereld op zijn kop gezet. We zijn gedwongen om te veranderen, om ons aan te passen aan nieuwe normen, zelfs nieuwe manieren om ‘hallo’ te zeggen tegen elkaar. De wereld lijkt nu soms kil, afstandelijker.

Maar in het kielzog van deze chaos hebben we enorme solidariteit en goedheid zien ontstaan. Sinds het begin van deze pandemie in Honduras, barst mijn hart van overweldigende trots wanneer ik zie hoe de hele NPH-familie in Honduras reageert op deze uitdagende situatie met liefde, vastberadenheid maar bovenal, saamhorigheid.

In de eerste dagen na de bevestiging van het virus in Honduras had ik een gesprek met Reinhart Kohler (bestuurslid van NPH International en mede-oprichter van NPH Honduras) over wat we zouden moeten doen in het kinderdorp als het virus binnen zou komen. We spraken over de noodzaak om alle zieken te huisvesten, omdat we allebei wisten dat de overheid de mogelijkheid niet zou hebben om voor zoveel zieke mensen in kritieke staat te zorgen.

Vorige week, toen we de onmogelijke situatie van onze verzorgers bespraken, realiseerden we ons met wanhoop en ergernis dat er geen enkele manier was om het personeel te laten vertrekken en weer binnen te laten in het kinderdorp – het risico om het virus van buitenaf hierheen te brengen was té groot. Dat betekende dat het personeel dat op toen al op het terrein was (sommigen al sinds 10 dagen), nog 3 weken moest blijven om een 2-weken durende quarantaineperiode voor de inkomende shift van de zorgverleners mogelijk te maken.

De gevolgen van deze beslissing waren meteen duidelijk. Stel je voor dat je “tot snel” zegt tegen je kinderen en hen vertelt dat je over een week weer terug thuis zal zijn, zoals gewoonlijk, maar dat dan de wereld plots op z’n kop staat.

De coördinatoren kregen de opdracht om met de opvoeders te praten en hen te vragen of sommigen bereid waren te blijven en ons te helpen. Niemand zou verplicht worden. De sfeer was gespannen. Niemand verwachtte van hen dat ze zo’n groot persoonlijk offer zouden accepteren. Zij zijn immers in vele gevallen de belangrijkste broodwinners van de familie, vaak alleenstaande moeders. Wie zou hun familie eten brengen? Wie zou er voor hun eigen kinderen zorgen?

Tijdens de pauze informeerde ik de vrijwilligers over onze aanbeveling om terug te keren naar hun thuisland. We verwachtten immers de ineenstorting van het Hondurese gezondheidssysteem als en wanneer dit virus voet aan de grond zou krijgen in de maatschappij. Nadat ik in detail was getreden en verteld had dat er minder dan 100 bedden op de intensieve zorgen in het land waren, vroeg één van de vrijwilligers mij: “Als we kiezen om te blijven, is er dan iets wat we kunnen doen om te helpen of zouden we gewoon in de weg staan?”

Toen ik de vrijwilligers verliet, kreeg ik een telefoontje van de coördinator van de huizen, Mauricio Calles: “No me vas a creer”. Casi todos los tíos aceptaron.” (“Je zult me nooit geloven. Bijna alle opvoeders hebben het geaccepteerd.”) Toen ik de coördinatoren weer ontmoette, kon ik hun opwinding al voelen voordat ik de kamer binnenkwam. De vreugde en trots die ze voelden bij dit enorme gebaar van liefde en toewijding van hun personeel straalde van elk van hun gezichten. Ik vertelde hen hoe geïnspireerd ik was door hun toewijding en bereidheid om persoonlijke offers te brengen voor het welzijn van onze grote familie. Het was niet nodig om hen te vragen of zij ook zouden blijven.

Als je “werk” betekent dat je kinderen en jongeren die je liefhebt beschermt, dan wordt een bevel van de overheid dat mensen aanspoort om thuis te blijven, ietwat irrelevant. Kenia Girón, de coördinator van Casa Ángeles – het huis voor de kinderen en jongeren met een ernstige handicap in Tegucigalpa – is bijvoorbeeld sinds het begin meer thuis geweest. Ze wist dat zij en haar personeel zich moesten beperken tot Casa Ángeles of thuis moesten blijven om de risico’s op besmetting te minimaliseren. Wegblijven was geen optie voor Kenia.

Iedereen haalt hier alles uit de kast om deze verwoestende ziekte te bestrijden. We zijn ons er allemaal van bewust dat als het virus de ranch bereikt, er vele, vele levens op het spel staan: 34 kinderen en jongeren met speciale behoeften; 17 kinderen en jongeren die HIV-positief zijn; 5 abuelos (grootouders) in Casa Eva – het tehuis voor onze ouderen; 15 kinderen en jongeren met een ernstige handicap in Casa Ángeles, om er maar een paar te noemen.

De realiteit is dat we niet weten hoe lang deze situatie zal duren. Alles is hier gesloten: winkels, supermarkten, apotheken en transport. We zitten in volledige militaire lockdown met gewapende bewakers die de doorgang blokkeren op wegen door het hele land – het dichtstbijzijnde controlepunt op slechts 3 kilometer van het kinderdorp, op weg naar Tegucigalpa.

In deze moeilijke tijden gaan de inspanningen die er van de mensen gevraagd worden zoveel verder dan wat er in een arbeidscontract staat. Na een natuurramp geven mensen alles om de mensen in nood te helpen. Om degenen die zijn gestorven te begraven, om degenen die door puin zijn begraven uit te graven, om offers te brengen, om levens te redden.

We bevinden ons in een unieke situatie waarin we in zekere zin geconfronteerd worden met de ramp voordat deze plaatsvindt. We zijn in een positie om iets te doen aan de binnenkomende storm. Maar wat er van ons gevraagd wordt om dat te doen is drastisch. We moeten tot het uiterste gaan. Het is moeilijk. Het is een offer. En het is iets wat nooit van ons gevraagd zou worden als we niet in een situatie zouden verkeren waarin er echt geen alternatief is.

Met de extreme maatregelen die de regering neemt, bestaat de mogelijkheid dat deze pandemie wordt ingedamd. Over een paar maanden ademen we misschien een collectieve zucht van verlichting in de wetenschap dat we hard hebben gevochten en dat we die samen hebben overwonnen. De realiteit is dat we het niet weten. In de tussentijd moeten we sterk zijn, we moeten verenigd zijn, we moeten familie zijn.

Onze familie twijfelt er niet aan dat we vroeg of laat de zon zullen zien schijnen. Deze stormen duren maar even.

Steun alstublieft onze NPH kinderdorpen in deze tijden van nood. Alle hulp die u kunt geven, telt en zal met oneindig veel dankbaarheid ontvangen worden. ALVAST BEDANKT!