Carl was 3 jaar oud toen zijn gezin alles verloor in de aardbeving van januari 2010. Ze sliepen met 7 personen op 2 bedden onder een tent in een woonwagenkamp, zonder comfort en stromend water. Deze situatie was zeer schadelijk voor de kinderen. Voor de aardbeving werkte de moeder als schoonmaakster en de vader was werfbewaker, beiden met een laag inkomen.
De kinderen werden in ons kinderdorp opgenomen
NPH bracht hulp en ondersteuning naar enkele kampen en ontmoette daar het gezin. Carl nam toen deel aan het ondersteuningsprogramma van NPH in de kampen. Omdat de kinderen nood hadden aan een gezonde en stabiele omgeving, namen we hem en zijn grote broer op in ons kinderdorp. Wanneer de regering later het tentenkamp ontbond, kregen we geen informatie meer van de ouders. Hij ging naar de school van NPH en paste zich vrij goed aan. Hij zit nu in de 9e klas.
Carl kwam terecht in ons St. Damien kinderziekenhuis
Begin 2022 werd hij ziek. Hij leed aan een navelbreuk en had hevige pijn en spijsverteringsproblemen. Hij werd geopereerd in het St. Damien kinderziekenhuis en herstelde ondertussen volledig.
Carl bevindt het goed
Carl is een goede en kalme jongen en kan het met iedereen goed vinden. Hij doet het goed op school en werkt graag mee aan de activiteiten in zijn huis. Als vaste taak maakt hij het basketbalveld schoon. Carl is gepassioneerd door voetbal, basketbal en muziek en zijn favoriete vakken zijn talen en sport. Zijn opleiding is momenteel het allerbelangrijkste voor hem.
Waarom we nooit zullen opgeven
Carls verhaal toont aan dat we niet mogen opgeven. Zelfs wanneer de situatie in Haïti zo dramatisch is, slagen we er samen met u nog steeds in om kinderlevens te redden en hen een kans op een toekomst te geven.
Yolande is een alleenstaande moeder van vijf kinderen in Haïti. Ze heeft het niet breed want ze moet overleven met het weinige dat ze op de straat verkoopt. Het gezin blijft met moeite overeind. Als één van haar kinderen ziek wordt, weet Yolande niet altijd hoe ze bij de dokter kan geraken. En dan gaat de gezondheid van Elaine, haar vijfjarige dochter, plots achteruit.
De diagnose van Elaine in het St Damien kinderziekenhuis
Vanaf dat moment stort de wereld van de familie ineen. De dokters in de omstreken kunnen geen oorzaak vinden. Pas na vier doorverwijzingen en een ellenlange reis naar het St Damien kinderziekenhuis, wordt een juiste diagnose gesteld: Elaine heeft kanker.
Wachten in de gangen van het kinderziekenhuis
De behandeling wordt gestart. Maar door de afstand, de huidige moeilijke politieke situatie en rondzwervende bendes kan Yolande niet zomaar heen en weer reizen tussen het kinderziekenhuis en haar andere kinderen. De mama van Elaine leeft maanden lang in de gangen van het kinderziekenhuis. Ze heeft alles over voor de kankerbehandeling van haar dochter. Maar ze krijgt de rest van het gezin alleen te horen via één wekelijks telefoontje. De verpleegsters van St Damien hebben Yolande vaak in de gangen van St Damien zien wenen. Het is immers een hartverscheurende situatie voor haar. De vier andere kinderen verblijven thuis bij een tante, zonder hun enige ouder. Ze voelt zich falen als moeder.
Elaine mag weer terug naar huis van de dokters
Ondertussen strijdt Elaine dapper verder tegen de verschrikkelijke ziekte. Het is niet gemakkelijk voor zo’n klein meisje en de behandelingen vergen veel van haar. Maar ze geraakt er gelukkig bovenop. Wanneer ze terug naar huis mag van de dokters, kunnen moeder en dochter geen kant op. Haar mama heeft geen geld meer om terug naar haar gezin te keren … Een onmenselijke situatie.
Het zou volgens Yolande beter zijn als er meer ziekenhuizen zoals St Damien bestaan, omdat ze dan niet zo ver moet reizen om hulp voor haar kinderen te vinden. U kan families zoals die van Elaine helpen met een gift. Zij zouden u eeuwig dankbaar zijn.
Toen Honorio in juli 2019 werd opgevangen bij NPH Guatemala, was hij elf jaar en zat hij in een rolstoel.Hij kwam uit een zeer arm gezin en maakte zoals veel kinderen in Latijns-Amerika op jonge leeftijd al heel wat geweld en misbruik mee. Het noodlot sloeg toe toen hij op straat per ongeluk ten midden van een bendegevecht terechtkwam …
Honorio werd geraakt door twee geweerkogels. Eén kogel belandde zijn schedel en één in zijn rechterarm en -schouder. Gelukkig kon hij geopereerd worden in een ziekenhuis Guatemala-Stad en overleefde hij het. Toch waren de gevolgen dramatisch: hij kon aanvankelijk niet meer lopen en zijn rechterarm niet meer bewegen.
Zijn toestand verbeterd
Dankzij de intensieve kinesitherapie en de speciale verzorging die hij in ons kinderdorp krijgt, boekt hij grote voorruitgang. Zijn toestand verbeterd gestaag en momenteel kan hij meer zelfstandig bewegen. Hij houdt al zijn evenwicht op één voet en kan zonder hulp staan. Zijn rechter arm kan hij nauwelijks bewegen, maar hij probeert hem toch zoveel mogelijk te gebruiken. Er is nog een lange weg te gaan, maar er is hoop. Waar hij het eerste half jaar in de kliniek van NPH verbleef, woont hij nu in het woonhuis van de jongens.
Honorio heeft de afgelopen jaren echt afgezien. Maar hij geeft de moed niet op! Wanneer hij 18 jaar is, zal hij een operatie kunnen ondergaan om zijn schedel terug te sluiten. Die heeft nog een zacht deel als gevolg is van de spoedoperatie na de schietpartij.
Medische hulp bij NPH
Door zijn verblijf bij NPH heeft Honorio wel toegang tot de medische hulp die hij nodig heeft, maar zonder onze donateurs zou dit onmogelijk zijn. Hij zal nog jaren medische ondersteuning in de vorm van kinesitherapie en psychologische begeleiding moeten krijgen.
Daphnee groeide op in een landelijk stadje in Guatemala, vlakbij de Acatenango-vulkaan. Daphnee is de oudste van vier en woonde samen met haar ouders en haar oma. Ze leefden volgens de Maya-tradities en spraken enkel de Kaqchikel-taal. In de streek leeft meer dan 67% in armoede en bijna 15% zelfs in extreme armoede.
De familie van Daphnee had een piepklein huisje, de muren waren van hout en gips en lekkende zinken platen vormden het dak. Er was niet altijd elektriciteit en geregeld ook geen water. Daphnee hielp haar vader op het veld, zorgde met haar mama voor hun kippen, vee en paarden, sprokkelde brandhout en hielp met koken en schoonmaken. Op het land werken was haar opleiding, en ze kende niets anders. ‘Naar school gingen we niet, onze ouders hadden ons nodig om geld te verdienen.’ Er is dan ook zeer weinig werk in Acatenango, de meesten zijn actief in de landbouw. Dat verdient slecht en als de huur is betaald, hebben veel ouders moeite om hun kroost te voeden.
NPH vangt ze op
In september 2011 waren hun ouders de voogdij over hun kinderen kwijt vanwege de slechte leefomstandigheden en het gebrek aan adequate ondersteuning voor Hilario, de kleine broer van Daphnee. Die was toen twee jaar oud en leed aan ernstige ondervoeding. Dat veroorzaakte mentale achterstand en een slechte groei, iets wat hem vandaag nog steeds treft.
Daphnee en haar broers en zus werden toen bij NPH Guatemala opgevangen. Die zou hen de nodige medische en psychologische hulp en onderwijs bieden.
Een toekomst
Tot ze 9 was, sprak Daphnee geen Spaans. Nu is ze 19 en met succes afgestudeerd. Daphnee leerde de waarde van voedsel en dat het hard werken is om het te krijgen, maar dankzij NPH was ze in staat om naar school te gaan. Zonder de hulp van onze donateurs, zou ze geen echte vooruitzichten hebben gehad. NPH helpt kinderen van het platteland via onderwijs en het creëren van toekomstige kansen. ‘NPH opende een nieuwe wereld voor mij.’
Het afgelopen jaar 2021 was voor veel mensen een moeilijke last om te dragen. Zowel hier bij ons, als in de rest van de wereld, moesten heel wat ongelukkigen zware tegenslagen verwerken. In Latijns-Amerika en Haïti nam de bestaande problematiek van armoede, honger, instabiliteit en geweld zelfs ronduit dramatische proporties aan. Door de aanhoudende COVID-19 crisis werd de negatieve spiraal alleen maar sterker.
Toch is er voor hen hoop! Dankzij de giften van onze donateurs konden we het voorbije jaar écht ondersteuning bieden aan vele hulpeloze kinderen.
Bolivia
Er werd een pad naar school aangelegd en we installeerden met succes een waterzuiveringssysteem voor gezond en veilig water.
Haïti
We boden veel ondersteuning aan wie getroffen werd door de aardbeving. Onze teams konden 21 opvangplaatsen bouwen, waaronder twee scholen. 10 gezinnen die op moeilijk bereikbare plaatsen woonden, gaven we financiële hulp en materialen voor de heropbouw van hun huis. Bijna 450 gezinnen hielpen we met voedsel en drinkwaterpakketten.
Dominicaanse Republiek
Op 4 november huldigden we het eerste deel van het One World Surgery Outpatient Center in, naast het kinderdorp. Daar helpen we de meest kwetsbare families met dringende medische noden van de nabijgelegen gemeenschappen.
Honduras
We hielpen meer dan 2.000 door storm getroffen families, bouwden 11 nieuwe huizen en openden een opvanghuis voor 20 kinderen van alleenstaande ouders. Tot slot kregen we er 12 vrijwilligers bij en richtten we een aangepaste ruimte voor gehandicapte kinderen in.
Nicaragua
We zorgden ervoor dat kinderen en jongeren lessen, workshops en fysiotherapie in een veilige omgeving konden volgen en gaven hen een snack, lunch, schoolvervoer en medische hulp als dat nodig was. In totaal waren 253 leerlingen ingeschreven en studeerden 48 af.
Peru
We hielpen een tweede gezin met ons One Family-programma. Marcelino, 7 jaar, verliet ons NPH huis om te re-integreren met zijn moeder.
Sinds 14 oktober 1987 zijn we actief in Haïti in diverse domeinen en op verschillende plaatsen:
Kay Christine
Kay Christine waar meer dan 30 kinderen en volwassenen met neurologische aandoeningen en speciale behoeften terechtkunnen.
Pater Wasson Angels of Light in Tabarre
Een tehuis en school voor kwetsbare en ontheemde kinderen.
Don Bosco
Een programma in Tabarre voor jongeren die afstudeerden aan St. Helene en naar een middelbare school, universiteit of technische school gaan.
Kay St. Germaine, Kay Gabriel en Kay Elaine
Poliklinieken voor revalidatie die therapie bieden en onderwijs geven aan kinderen en volwassenen met neurologische handicaps.
Het kinderdorp St. Helene
Het kinderdorp St. Helene is de thuisbasis van meer dan 430 kinderen en heeft onder meer een basis- en een middelbare school. Ook 350 kinderen uit de lokale gemeenschap volgen er school.
St. Damien-kinderziekenhuis
2021 was een heel moeilijk jaar in Haïti. Politieke onrust, een aardbeving, onveiligheid en inflatie. Dat resulteerde in tienduizenden kinderen en families in nood. Gelukkig kan het St. Damien-kinderziekenhuis vele van deze armste kinderen ter wereld levensreddende zorg verlenen. Het is het enige ziekenhuis van het land dat zich specifiek richt op de behandeling van kinderen.
Wat ons kinderziekenhuis dankzij uw hulp verwezenlijkt:
Levens redden: We verlenen elk jaar meer dan 70.000 diensten aan kinderen, baby’s en zwangere vrouwen;
Kinderen met kanker behandelen: St. Damien is het enige ziekenhuis in Haïti dat specifiek kinderen met kanker verzorgt;
Baby’s ter wereld brengen: In 2020 hielpen we in het ziekenhuis vele vrouwen die een risicozwangerschap hadden en 2.621 baby’s geboren worden;
De armste kinderen helpen: We behandelen hier kinderen die getroffen zijn door ondervoeding, cholera, tbc en HIV.
Géhy Jean Noel is een ‘ex-pequeño’ bij NPH Haïti (iemand die vroeger in onze kinderdorp woonde) en heeft een getuigenis geschreven over de aardbeving die Haïti op 14 augustus geteisterd heeft. Hij is gelukkig ongedeerd en heeft meteen actie genomen door naar het zuiden van het land (het meest getroffen gebied) te gaan om te zien hoe hij daar hulp kon bieden.
Géhy (links), onderweg om families hulp te bieden
De aardbeving in 2010
Op 12 januari 2010 maakte ik voor het eerst in mijn leven een aardbeving mee. Ik woonde toen in het kinderdorp Ste. Helene, in Kenscoff met mijn broers en zussen van NPH. Het was helemaal niet gemakkelijk, zoals je je kan voorstellen. We hebben de dood meegemaakt.
Troosteloosheid in het zuiden
Gisteren ben ik naar het zuiden van het land gegaan, meer bepaald naar Les Cayes. Ik was zeer gemotiveerd om de slachtoffers van de aardbeving te helpen, maar was ook bang omwille van de onveiligheid die in de omgeving heerst. Ik was vergezeld van andere mensen die veel schrik hadden voor de bandieten die in deze gebieden wonen, maar als missionarissen namen wij het risico. Bij de eerste hindernis begaf onze ziekenwagen het al (dat vervoersmiddel geeft meer veiligheid en laat ons toe om sneller te zijn). Gelukkig konden we toch snel doorrijden.
Langs de ganse weg van de gemeente Aquin tot aan Les Cayes, waren barricades opgeworpen door mensen die steun zochten. We hebben er veel mensen ontmoet, een werkelijk trieste en verschrikkelijke hoeveelheid getuigenissen die het menselijk begrip te boven gaan.
Ik heb wijken bezocht waar 80% van de huizen totaal verwoest of gekraakt zijn. We zagen slachtoffers op straat liggen, de enorme troosteloosheid in hun ogen viel meteen op …
We hoeven slachtoffers van de aardbeving geen vragen te stellen, hun gezichten spreken boekdelen.
Eén van de vele verwoeste huizen die Géhy onderweg naar Les Cayes zag
Persoonlijk verlies
Persoonlijk heb ik een oom verloren onder het puin. Ondanks alle inspanningen om de plek waar zijn huis stond vrij te maken, is zijn lichaam nog steeds niet gevonden. Hij was een goed mens en geliefd door de familie …
Hij liet kreten en tranen achter omdat het niet altijd gemakkelijk is te aanvaarden dat je iemand verliest van wie je houdt, maar God in zijn goedheid moge hem genadig zijn en hem aan zijn zijde aanvaarden.
Het familiehuis van Géhy Jean Joel na de aardbeving
De nood is hoog
Het ergste van dit alles is dat er orkanen worden voorspeld in Haïti. De nood is hoog en meer dan dringend. De mensen hebben hier dringend behoefte aan medische verzorging, tenten, ijzeren platen, brandhout, drinkbaar water en voedsel. Er is al een tijdelijk onderkomen voorzien voor ons. We willen graag in actie komen voordat de storm losbarst. Vrijwilligers wachten al ter plaatse op ons. Dit weekend zijn we in Les Cayes en gaan we hulp bieden aan de slachtoffers, en ook zullen we proberen om hoop te geven aan de slachtoffers. We hebben jullie nodig.
Haïti heeft jullie hulp nodig!
Help de slachtoffers en geef ze de nodige basisbehoeften!
Een aardbeving met een kracht van 7,2 op de schaal van Richter trof het zuidwesten van het land op zaterdag 14 augustus om 8u30 plaatselijke tijd. Het epicentrum bevond zich op het schiereiland Tiburon, in het zuiden van Haïti en op 150 km van Port-au-Prince. Een rampzalige situatie die de Haïtiaanse bevolking, nog meer kwetsbaar door de politieke crisis na de recente moord op president Jovenel Moïse, opnieuw treft. De schade is enorm: een groot aantal huizen en gebouwen stortte in slechts een paar seconden in. Dat doet denken aan de aardbeving van 2010 en het is een nieuwe klap voor het land na de cholera-epidemie, tropische stormen, COVID-19, rellen en politieke onrust van de afgelopen tijd.
Gevolgen van de aardbeving
De aardbeving werd in heel het Caribisch gebied gevoeld. Het kinderdorp NPH Dominicaanse Republiek heeft ons verzekerd dat iedereen daar in orde is.
Het is in Haïti dat het noodlot opnieuw toeslaat. We hebben daar met verschillende mensen gesproken. Zij waren allen geschokt en bedroefd, aangezien het hele zuiden van het land is verwoest. Vanmorgen was het dodental al opgelopen tot 1.300 mensen en werden er al 5.700 gewonden gemeld. Deze aantallen zullen de komende dagen ongetwijfeld nog toenemen.
Gelukkig zijn het kinderziekenhuis St Damien en onze kinderdorpen in Tabarre en Kenscoff tot op heden onbeschadigd gebleven. De kinderen en het personeel zijn veilig en wel. De hoofdstad, Port-au-Prince, bleef ook gespaard.
Echter, de directeur van het kinderdorp, Kenson Kaas, vermeldt dat de situatie in het zuiden van het land dramatisch is. Foto’s en video’s tonen de meest uitgebreide schade. Wij zijn zeer bezorgd over alle families en kinderen in de gemeenschappen in het zuiden van het land en proberen momenteel contact op te nemen met verschillende mensen binnen NPH Haïti om er zeker van te zijn dat zij veilig zijn.
Hier is onze directeur, Kenson Kaas, die de kinderen geruststelt na de beving.
Van de ene ramp naar het andere
We voelen allemaal hetzelfde. Dr. Jacqueline Gautier, directeur van St Damien, zei: ‘Wat we nodig hebben is een lange pauze, niet de ene ramp na de andere’. Toch steken ze in het ziekenhuis meteen de handen uit de mouwen om noodhulp te bieden aan mensen in grote nood en zorgen ze voor de meest kwetsbaren. De familieleden van de patiënten zochten hun toevlucht in de tuinen tijdens de aardbeving, maar twijfelen om terug te keren naar het gebouw uit angst voor de nasleep van de aardbeving. Daarom sliepen de kinderen in de kinderdorpen gisterennacht ook buiten, in het geval van naschokken.
Wat de situatie op dit moment bemoeilijkt is niet alleen dat bendes één van de ingangen van Port-au-Prince blokkeren en daarmee de toegang tot de gezondheidszorg, maar ook dat er een orkaan op komst is. Wat, in dit geval, des te meer dramatisch zou zijn …
Vanwege de bevingen vannacht rond Port-au Prince, sliepen onze kinderen en personeel buiten voor de veiligheid
Help ons!
Haïti is een prachtig land, de inwoners zijn trots en moedig en herstellen van elke ramp die ze tegenkomen. Maar ze kunnen het niet alleen. Daarom doen we alles wat we kunnen om de slachtoffers van de aardbeving te helpen. Zij houden vol, wij dus ook. Help ons alstublieft ter plaatse de nodige hulp te bieden!
Elke donatie, groot of klein, telt. Dat geld wordt gebruikt voor noodhulp (drinkwater, voedsel, onderdak en medische zorg). Wij zullen ook een inventaris maken van wat daarna het meest nodig is en u op de hoogte houden van de situatie.
Vorige week, op 7 juli, werd de president van Haïti vermoord. Zoals u zich kunt voorstellen, heeft deze gebeurtenis grote emoties losgemaakt bij de Haïtiaanse bevolking. Het land wordt momenteel voor de komende 15 dagen belegerd en heeft onder het militair bewind een avondklok.
Ondanks de tegenslagen, gaat het St Damien-kinderziekenhuis door met de strijd.
Angst, onrust en instabiliteit in Haïti
Sinds de toeristische boom in de jaren ’80 lijkt Haïti in een vrije val te zitten. Politieke stabiliteit is er niet meer, dat was al zo voor de verschrikkelijke aardbeving van 2010. De laatste jaren is het land nog kwetsbaarder geworden, met een toename van criminaliteit, bendegeweld, onveiligheid en een gebrek aan sociale rechtvaardigheid en transparantie
Het Haïtiaanse volk leef momenteel in angst. Ontvoeringen komen steeds vaker voor en zijn een bloeiende industrie geworden, die de maffianetwerken van het land hebben verrijkt. De lijst van gegijzelden, waarvan sommigen verkracht, gemarteld, vernederd of geëxecuteerd werden, zelfs na betaling van het losgeld, blijft groeien. De straten van Port-au-Prince, de hoofdstad van meer dan 2,5 miljoen inwoners, loopt leeg.
Sommige families van de slachtoffers zitten permanent in de schulden. Veel Haïtianen verlaten het land op zoek naar een betere toekomst.
De impact op ons St Damien-kinderziekenhuis
In tijden van onrust wordt het kinderziekenhuis geconfronteerd met problemen die een onmiddellijke reactie vereisen.
Momenteel moet de medische staf in het St Damien kinderziekenhuis 24 uur per dag werken. Dat betekent dat het ziekenhuis hen soms moet huisvesten. Het is namelijk te onveilig om na het werk naar huis te gaan. Dat legt een zware last op de toch al beperkte middelen van het ziekenhuis. Bovendien moet het ziekenhuis zorgen voor veilig vervoer voor zijn werknemers. Hiervoor worden ziekenwagens gebruikt, waardoor de kosten van het brandstofverbruik en de slijtage van de voertuigen toenemen.
Het ziekenhuis staat nog voor andere uitdagingen: het is moeilijk om geneesmiddelen en andere essentiële, vaak levensreddende, medisch materiaal en apparatuur te verkrijgen. Het overwerkte personeel lijdt onder de stress. Er komen minder patiënten naar de poliklinieken, wat betekent dat veel mensen niet de medische zorg krijgen die ze nodig hebben. Als gevolg daarvan neemt het aantal spoedgevallen toe voor ons ziekenhuis.
Een gevoel van angst en hulpeloosheid
Een verpleegster beschrijft hoeveel angst ze heeft als ze op straat wandelt: ‘Het geeft me veel stress, vooral omdat ik al eerder ben aangerand. Als ik laat en te voet op straat ben, kijk ik altijd over mijn schouder. In de auto moet ik heel snel rijden, want op die manier kunnen ontvoerders niet in de auto inbreken. Je hulpeloos voelen vind ik het ergste in deze situatie.’
De behoeften van ons St Damien-kinderziekenhuis
Op dit moment zijn de behoeften van het kinderziekenhuis groot. Er is grote behoefte aan persoonlijke beschermingsmiddelen, maar er zijn ook andere dringende behoeften, zoals de aanschaf van een nieuwe generator om storingen op te vangen, de bouw van een mortuarium, het bijwerken van het computersysteem, de aanschaf van een luchtzuiveringsinstallatie…
Het ziekenhuis moet ook zijn veiligheidsinfrastructuur versterken vanwege de toenemende instabiliteit in het land. Tot de noodzakelijke verbeteringen behoren het kopen van veiligheidscamera’s, verlichting rond het ziekenhuis en het bouwen van versterkte omheiningen.
Het St Damien-kinderziekenhuis is momenteel het enige kinderziekenhuis in Haïti. Het ontvangt patiënten uit alle regio’s van het land, is 24 uur per dag open, elke dag van de week, en staat altijd klaar om (indien nodig gratis) kwaliteitszorg te verlenen aan mensen in nood.
Onze zorgkundigen en artsen werken onvermoeibaar om het leven van duizenden Haïtiaanse kinderen te redden in een context die we ons moeilijk kunnen voorstellen.
En toch moeten we er ons bewust van zijn dat de situatie er dramatisch is. Uw hulp is NU nodig! Steun daarom vandaag nog de vitale missie van het St Damien kinderziekenhuis a.u.b.
Toen de 11 maanden oude Wood door zijn moeder in het kinderziekenhuis St Damien in Haïti werd binnengebracht, was hij erg ondervoed. Door uw hulp kon hij daar behandeld worden via het speciale behandelingsprogramma voor ondervoeding. Toch duurde het erg lang voor hij weer sterk genoeg was.
Wood is de jongste zoon van Denia, een 28-jarige mama met nog twee jongens van 6 en 2 jaar. De familie leeft in Gwo Cheval in het zuidoosten van Haïti, op 5 uur rijden van het St. Damien kinderziekenhuis. Toen Denia zag dat Wood’s gezondheid niet goed was en hij zwellingen op zijn lichaam had, bracht ze hem naar de lokale arts. Die kon helaas niet helpen.
De peuter werd overgebracht naar St Damien. Daar bleek dat Wood kampte met ernstige ondervoeding, bloedvergiftiging en abcessen op zijn hoofd.
Er werd meteen gestart met het speciale behandelingsprogramma voor ondervoeding. Dat verloopt in 3 fasen.
Fase 1: stabilisatie Aan de hand van transfusies wordt het kind gerehydrateerd en krijgt het speciale melk. Wood wordt 15 dagen lang behandeld op de afdeling intensieve zorgen tot hij stabiel is en zijn zwellingen verdwijnen. Fase 2: overgang De focus ligt op het terugwinnen van gewicht. Na 40 dagen op de ondervoedingsafdeling weegt Wood 5,5 kg. Hij moet minimaal 6,8 kg wegen voordat hij de afdeling mag verlaten. Fase 3: herstel Kinderen krijgen speciale voeding en begeleiding om hun lichamelijke en geestelijke gezondheid te verbeteren. Het programma duurt een 6-tal weken. Patiënten blijven in deze fase tot ze het beoogde gewicht hebben. Vanwege de ernst brengt Wood uiteindelijk 4 maanden door op de afdeling voor ondervoeding.
Dankzij uw steun kan St Damien het programma voor ondervoede kinderen blijven inzetten. Zo helpt u rechtstreeks om het leven van kinderen zoals Wood te redden.
